NA KOŃCU TĘCZY

            Siedzę sobie i tęsknie wyglądam przez okno. Moje sąsiadki skrzętnie ryją w ogródkach. Była burza. Pierwsza wiosenna burza, a po niej tęcza. Przecudna, podwójna. A na końcu tęczy, jak wszystkim wiadomo, krasnoludki zakopały garnek złota. Toteż moje sąsiadki wzięły w dłonie motyki i grabie, i niby to wiosenne porządki w ogrodach robią, kwiatki sadzą. Acha, nie dam się nabrać, nic tylko tego krasnoludkowego złota, po burzy szukają. 

            A niech szukają, ja sprytniejsza byłam i zrobiłam zdjęcia, odkąd dokąd ta tęcza sięgała. Jak tylko choróbsko przegonię, to skarb znajdę.

            A póki co, prezentuję Wam inny skarb. E, ktoś powie, zwykła porcelanka, jakich nie brak na tym świecie. Żeby to Jameau, albo choć Mint, no nawet Alberonka. A tu na szyjce jakieś zamazane cztery literki i cyfry, że nawet odczytać się nie da.

            Lakę wykopałam, nie na końcu tęczy, tylko w ogromnej skrzyni w SH, pełnej zabawek. Była bosa, brudna , rozczochrana, w sukience od trzydziestu lat niemodnej. 

            Karnacja zdradza afrykańskie lub afroamerykańskie pochodzenie, jednym słowem – czekoladka.

            Buzia domagała się gruntownego szorowania, a włosy fryzjera.

            Przypomniała mi się czytana w dzieciństwie powieść „Chata wuja Toma” i jedna z bohaterek – mulatka Eliza. Postanowiłam takie imię nadać mojej lalce.

            Myślałam nawet o odpowiednim image, kiedy Eliza oświadczyła, że żadnych przedpotopowych kiecek nosić nie będzie. Wystarczająco długo musiała nosić te brązowe szmaty. Że ma zgrabne kolanka i domaga się czegoś współczesnego, że chce mieć kitki i różowe gumki. 

            Będzie trudno, oświadczyłam, bo w zasobach ubraniowych, jednego tylko nie brakuje – przedpotopowych kiecek!. 

            Wyszperałyśmy jednak krótkie spodenki w kratkę i różową bluzeczkę z misiem.

            Na razie może być, ale musisz mi potem uszyć coś innego, zastrzegła Eliza.

            Na pociechę pozwoliłam jej przygotować świąteczne dekoracje i koronkowe pisanki.