BŁĘKITNY WÓZEK

         Serdecznie witam naszych czytelników, tych wiernych  i tych nowych. Obydwie z Maggie serdecznie dziękujemy za miłe życzenia, z okazji rocznicy. Niektóre się już sprawdziły. W niedzielę przybyły do naszego świata cztery nowe mieszkanki, które wkrótce postaramy się zaprezentować. Tylko trzeba je trochę ogarnąć i obszyć.

         Dziś jednak lalki na drugim planie. Gwiazdą jest tytułowy

         Błękitny wózek.

         Od długiego już czasu zerkałam w piwnicy na zawalony workami stary wózek dla lalek. Własność mojej , już dorosłej córki. Był , jak się nie mylę, prezentem urodzinowym w 1991 r. Córka szybko wyrosła z takich zabaw, a wózek wylądował na strychu, a potem w piwnicy. Nareszcie zebrałam się na odwagę, żeby go stamtąd ruszyć. Wydawało mi się, że jest spleśniały. Jakaż była moja radość, gdy po umyciu okazało się, że był tylko bardzo zakurzony. Największym problemem była... guma do żucia. Ale i z nią sobie poradziłam za pomocą zmywacza do paznokci. 

         Wózek jest kopią prawdziwego wózka w jakim woziłam własne dzieci w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Produkcji polskiej, niestety naklejona pod spodem kartka się nie zachowała. Jest błękitny, bo to ulubiony kolor mojej córki. Boki i budkę gondoli wykonano z ceraty, a spód z twardej płyty pilśniowej. Stelaż jest metalowy. Wózek ma nawet nakrycie wierzchnie w razie deszczu.

Szkoda, że nie zachowała się pościel, bo będę musiała zrobić ją od początku. Na razie położyłam powłoczkę i mały jasiek. I jeszcze coś. Małą haftowaną poduszeczkę, która była ozdobą jeszcze mojego wózka dla lalek, ma ponad pól wieku.

 

W wózku na razie urzędują: Julka ze swoim misiem, Klara i Asia.